Verhuizen

Nou ja, bij wijze van schrijven dan.
Voor nieuwe berichten verwijs ik graag naar http://www.wout-koppers.eu/
Deze website bevat oa mijn nieuwe blogs.

Are you still there?

It took some time, but here we are with the English tex, see blog January 26.

Oops! I knew I hadn’t written anything for a while, but that I didn’t publish any blogs since November 6th… That ain’t pretty!

It takes time to write a blog, and time, well, I have a lot of time, but I do a lot of things as well.
Three graces
A while ago (my blog 24th of March 2014) I wrote about this subject. To my suprise a few pictures have been removed from the blog by I think the moderator, but I am not sure. It’s a pity because my story has been mutilated.

But… my new statue is finished and has been given a place in the gallery. I can watch it with joy, this is another statue you just have to look at with eyes and hands.

It starts with a few chalk lines. I use a technique called 'Taille directe', which means I take the graver and gouge and start working while I think and look and shape. At times I take a step back and look at the object from different angles. At its lines, the tension, the form, its skin…

Three slightly bend sticks, about the same length. Okay, three is check, now let’s take care of that grace!

I’ll leave it to my reader’s imagination to see the grace in these objects. You can come and take a look. They are in the gallery.

Zijn jullie daar nog?

Is dat even schrikken, ik wist dat ik al een tijd niets had geschreven, maar dat er sinds 6 november geen blogs meer zijn verschenen is niet zo mooi.
Het kost tijd om een blog te schrijven, en tijd, ach ik heb zoveel tijd, maar ik doe ook zoveel.

Intussen heb ik wel weer een beeld af.

Drie gratiën.


Al eerder, in mijn blog van 24 maart 2014, schreef ik over dit onderwerp.Tot mijn verbazing zijn uit die blog een paar afbeeldingen weggehaald, door, ik denk, de moderator van deze blog, maar ik kom daar niet achter. Wel jammer want nu is mijn verhaal verminkt.

Maar.... mijn nieuwe beeld is af en heeft en plaats in de galerie gekregen. Ik kan er met plezier naar kijken, dit is nu weer zo'n beeld waarbij je gewoon met je ogen én met je handen mag kijken.

Het begint met wat krijtstrepen, ik werk in de techniek van 'Taille directe', dat wil zeggen, de beitel en de guts erin en al werkend, denkend en kijkend vormgeven. Op gezette tijden letterlijk en figuurlijk een stapje terug doen en van verschillende invalshoeken naar het object kijken, naar de lijn, de spanning, de vormrijm, de huid...

..

Drie ongeveer even lange licht gebogen stokken. Ok, drie is gelukt, nu nog die gratie.

Ik laat het verder aan de verbeelding van mijn lezers over om de gratie af te lezen aan deze objecten.

Je mag komen kijken, het staat in de galerie.

Aurora

Er staat een nieuw beeld in mijn galerie, het is gemaakt uit hout van de blauwe pruimenboom (Prunus subgenus Prunus), lengte is 2,67 mtr en de doorsnee 15 cm.
I have a new statue in my gallery. It’s made of wood of a blue plum (Prunus subgenus prunus). It is 2.67 mtr long and cross-cut it is 15 cm.

Deze dode vruchtboom is omgehakt in 2012, heeft daarna een jaar gedroogd en moest natuurlijk een bijzonder beeld worden, want een vruchtboom omhakken heeft gevolgen, zie mijn blog van 2 november 2013 waarin ik verwijs naar een artikel van wikipedia.

This dead fruit tree was chopped in 2012, has been drying for a year and had to be a special tree of course, because chopping a fruit tree has consequences (read my blog from november 2. 2013 in which I refer to an article on Wikipedia).

Gezien de vorm moest het een uitgestrekte figuur worden en in de totaalopzet zag ik iets van een reikende hand, en ja hoor het onderwerp dient zich aan, ik maak Aurora, de godin van de dageraad, zij reikt naar de ochtendzon.
Given its shape it had to be a stretched figure and in total I saw something like a reaching hand. And there it was, the subject: I am making Aurora, goddess of dawn, reaching for the morning sun.

In de romeinse mythologie is zij de godin die de komst van de zon aankondigt, haar broer. Interessant is de volgende link: http://nl.wikipedia.org/wiki/Doornroosje#Afwijkende_versie_2 waarin een deel van het verhaal van Aurora meespeelt in het sprookje van Doornroosje[1].
In Roman mythology she is the goddess that anounces the sun, her brother. Interesting fact is the wikipedia link.

Nu het maken. Heel veel werkruimte in het hout is er niet en er valt ook nog hier en daar wat hout weg omdat ik de rotte plekken moet wegsteken. De plek linksonder op de foto wordt een groot gat in het geheel, en daar blijft het niet bij. Dit stuk hout is weerbarstiger dan ik dacht en ik moet veel oplossingen verzinnen voor steeds weer nieuwe verrassende wendingen.
Back to the making of. The wood does not offer a lot of working space and besides that I have to cut out a few rotten spots. The picture below shows a big hole, and that is not the only one. This piece of wood is more uncompromising than I thought and I have to come up with a lot of solutions for surprising twists.

Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het in de tuin zou komen te staan, maar voorlopig staat het in mijn galerie. Ik denk dat het beeld te kwetsbaar is om het langdurig buiten te plaatsen.

It was my intention to place the statue in the garden, but for the time being it stays in my gallery. It is probably to fragile to place it outside for a longer period. 
















[1] Doornroosje is een sprookje dat voor het eerst gepubliceerd is in Italië door Giambattista Basile in 1634 met de titel Sole, Luna e Talia. ….

Project...............

Project…………….

Ik heb een idee om een serie karó beelden te maken. Van een bevriend echtpaar heb ik een flink aantal stokken gekregen, die de wijnboeren hier gebruiken. 

Zo’n stok heet hier karó, en de uitdaging is om uit een lang ( ca 200 cm) en smal (ca 3 cm)  stuk materiaal een beeld te maken.

Maar wat wordt dan het onderwerp?

Daar heb ik de afgelopen maanden over nagedacht en opeens, op 30 juli wist ik het. Hoe en waarom dan? Tja, daar schrijf ik inhoudelijk nog niets over, wacht maar af, maar het wordt wel een project waar ik de komende maanden druk mee ga worden. De eerste schetsjes zijn gemaakt en voor het eerste beeld heb ik ook een voorstudie van klei geboetseerd, met slechts 3 cm dikte is de speelruimte maar klein en een verkeerde guts- of beitelsteek is dan snel fout.

Ik heb al eerder iets verteld over de karó, in mijn blog van 14 november 2013. Maar dat waren kleinere stokken, met nog minder beeldruimte. Deze staan nu opgesteld in mijn galerie, en ze staan te wachten op hun grotere familieleden, dat wordt wel voorjaar 2015, daarover later meer.

Project…………….

I have an idea to make a series of ‘karó statues’. Some friends gave me a considerable amount of sticks. These sticks are used by local vintagers. Such a stick is called a karó, and the challenge is to make a statue out of a long (appr 2,00 mtrs) and small (appr 3 cm) piece of material.

But what will be the subject?

That’s what I thought about the past months and suddenly, the 30th of July, I knew. How and why? Well, I’ll won’t write about that yet, but it will be a project that will keep me busy for months to come.

The first sketches have been made and I also made a pre study out of clay for my first statue. With only 3 centimeters to use, one hitch of the chisel means failure.

 

I have told something about the karó in my blog from 14 november 2013. But those were smaller sticks, with even less space. These are displayed in my galery, waiting for their bigger family members. That will be spring 2015.

To be continued.

Discutabel

Er is een felle discussie gaande naar aanleiding van de tentoonstelling van Marlene Dumas.[1]

Marlene Dumas; The Crucifix, 2011

De grondreden van deze discussie is of je nu wel of niet over kunst mag/moet/kan schrijven. Nadat Sander van Walsum in de Volkskrant zijn mening schreef (Opinie &  Debat van 9 september), met daarop een reactie van Joost Zwagerman ook in O & D op 11 september en Arnon Grunberg in Voetnoot van de Volkskrant van 11 september, en daarna weer een stuk van Maarten Doorman, enz enz…. blijkt wel dat kunstschrijverij een hot item is.  Tel daarbij een groot aantal ingezonden brieven en ziedaar, kunst leeft.

Picasso: La guenon...1951

In de krant van vandaag (12 sept VK O&D) lees ik  dat er op de middelbare school nauwelijks aandacht wordt besteed aan kunst. Oei, dat zie ik toch anders, en met mij, hoop ik vele leerlingen die de afgelopen dertig jaar lessen kunstgeschiedenis hebben gevolgd. Kern van mijn lessen was dat ieder in staat is een eigen mening te vormen over kunst, maar dat het daarbij wel erg fijn is als je een paar basisgegevens kunt hanteren. Ik zie voor de ruimtelijke beeldende kunst als basisgegevens de elementen compositie, vorm, structuur en ruimtelijke werking. Het voert te ver om dat hier nu uit te leggen, maar dat deed ik graag tijdens al mijn lessen, een vrolijk begin was het ontdekken van een dubbele auto in een apenkop..

Maar hoe leer je dan kijken en interpreteren? Dat leerde ik weer van mijn docenten die me op het pad brachten van iconografie en iconologie. Twee verwante kunsttheoretische benaderingen die de beschouwer van elk kunstwerk de kans geven om enige afstand te nemen en na een eerste emotie dieper in te gaan op kunstwaardering door tijd, plaats, ruimte en betekenis te onderzoeken van een werk. 

Kunst kan en mag vragen oproepen en wat is het dan fijn als je bij bronnengebruik kunt lezen wat de maker zelf schrijft. Met enig geluk lees je over opvattingen van de kunstenaar, over inspiratie en aanpak. Als je die informatie kritisch gebruikt staat de weg naar een open benadering van een kunstwerk open. 

Woodworks: Díomell, 2006

In mijn beeldend werk leun ik op de vele voorgangers in de beeldende kunst, als een dwerg staande op de schouders van een reus, en ik vind het niet meer dan logisch dat ik bij mijn werk mijn inspiratie en aanpak beschrijf. Maar ik vind het vooral een geweldige ervaring als beschouwers van mijn werk met opmerkingen komen die ik zelf niet bedacht heb, kunst krijgt voor mij zo een diepere communicatieve betekenis. 

Als ieder nu eens net zoveel tijd zou nemen om te beschouwen, als dat een kunstenaar bezig is om te maken, dat zou veel discussie overbodig maken.

Zet dus vooral stoelen neer in een museumzaal en galerie…………

---

[1] http://www.stedelijk.nl/tentoonstellingen/marlene-dumas-the-image-as-burden#sthash.9teReppF.dpuf

Kwijt

In dit stukje wilde ik schrijven hoe een klein beeldje een stukje striptease verbeeldt uit de kunstgeschiedenis. 

Een heel beroemd werk is Maja van Goya, dit onderwerp kent twee uitwerkingen: een naakte en een geklede versie. Goya schilderde dit omstreeks 1800. Deze werken hangen nu in het Prado museum in Madrid, hoogstwaarschijnlijk was het zo, dat de twee werken over elkaar heen hingen, de geklede versie over de naakte, zodat bij het optillen van het voorste schilderij de naakte versie zichtbaar werd.

Wat wilde de opdrachtgever met zo’n werk?
Misschien wel in stilte genieten in de studeerkamer van de naaktversie, en als er onverwachts iemand binnenkwam snel de geklede versie terughangen.

Dit vormt de achtergrond van mijn idee om een naakte en geklede vrouw uit te beelden. Nu wilde ik ter voltooiing het werkje op een pin plaatsen zodat het snel gedraaid kan worden in het geval dat.....
Het formaat van dit object is slechts 15 cm hoog, 10 cm breed en 3 cm dik. Materiaal eikenhout.

Maar wat nu, ik kan het beeldje nergens meer vinden, bij mijn weten heb ik het niet weggegeven of uitgeleend, ik zal maar afwachten of ik het ergens toevallig weer tegenkom. Wat me rest zijn deze twee afbeeldingen.